Tempo alleo
Se non lembro mal, foi aquel 1 de novembro de 1856, noite de samaín. Daquela a ledicia e a diversión inundaban as rúas. Pero tivemos que abrir a porta, aquela porta sucia e amarelenta. Ela tivo a culpa. As mans dos meus pais esvararon separándose das miñas e non volvín tocalas, a porta pechouse e non volveu abrirse.
Iso é o único que recordo da miña infancia. Quedei presa dentro da casa, nonn puiden saír, levou a miña vida e recordos.
A partir de entón percorría aquel escuro e sinistro lugar de cabo a rabo, buscando algunha maneira de saír, mais non o logrei. Cada noite de samaín petaba na porta con todas as miñas forzas e ninguén escoitaba.
Tiven que afacerme á situación e logrei ver na escuridade con claridade. Pouco a pouco acomodeime naquela casa e investiguei as súas estancias. Polas noites sentaba nun sofá vermello bastante mol, collía un libro da biblioteca da casa e acendía a cheminea. Non paraba de teimar en que non sabía nada sobre min. Supoño que tería uns trece anos e levaba un colar con forma de lúa que tiña inscrita a palabra “Noite”. Imaxino que ese sería o meu nome, aínda que tamén había unha mancha debaixo. O que si sabía era que adoraba os gatos, o meu número favorito era o trece e a miña cor preferida a negra. En canto ao meu aspecto físico, tiña a pel clarísima, o pelo negro e uns ollos da mesma cor. En resumo, era distinta ao resto das persoas, pois os demais non tiveron que pasar toda a súa vida na escuridade, sen ver nin un raio de luz.
Chegou o Samaín de 1869. Pasei todo o día petando naquela porta sen importarme as miñas mancaduras. Non puiden rematar, xa que estaba demasiado cansa. Entón optei por observar a través da fiestra do salón. Distinguía moitos nenos e nenas cheos de ledicia, percorrendo aquela cidade de nome para min descoñecido, procurando doces petando de porta en porta. Decateime de que ao chegar á miña casa fuxían como se viran unha pantasma, nunca o comprendín, por que a xente ten medo ao descoñecido.
Os nenos volvían aos seus fogares porque xa era noite pechada. Escoite renxer a porta da entrada, erguinme rapidamente e iniciouse unha gran treboada que fixo mover o chan e abriu aquela porta vella, trece anos despois de atraparme e quitarmo todo.
Ao espertar aropábame tumbada no chan. Fun cara á porta e atopeina aberta, pero parecía moitísimo máis vella. Era coma se me dixese que quedaba pouco tempo para descubrir quen era eu en realidade. Por que acabei nesa casa? E que fora dos meus pais?
Corrín cara á biblioteca municipal, esquivando a xente que me insultaba só por ser diferente. É posible que haxa seres tan ignorantes que se cren mellores por pensar, vestir ou ser doutra maneira?
En canto cheguei apaguei todas as luces da estancia, quitei os lentes e lin todos os libros que puiden. Decateime de que os meus pais eran alcaldes da Cidade do Truco e, como a Cidade do Trato perdeu a súa alcaldesa, decidiron unificalas. Pero ao entrar na 13ª casa da rúa Pesadelos, xunto a min, desapareceron.
Fun correndo cara á casa. Atopei a porta aberta. Como era posible se eu mesma a pechara ao saír? Decidín entrar e, nese anaco de tempo, a porta pechouse e o chan abriuse. Precipiteime por aquel burato e observei que no exterior unha muller que intentaba acabar comigo, estaba sendo atrapada pola policía. Ela acabara cos meus pais, con milleiros de posibles rivais que tenteban chegar á alcaldía, e quería facelo tamén comigo.
Decidín quedar na miña casa e observar desde a fiestra do salón como aquela alcaldesa cumpría a súa condena sen fianza, arrastrando a súa alma polos corredores do cárcere.
María Sánchez Cruz, 2º C
abuguina 