O xurado xa deliberou, e tras ardua dixestión dos traballos, algúns moi bos, decidiu outorgar os seguintes premios:
No 1º ciclo de ESO a cousa estivo ben máis complicada e acabouse decidindo que, dada a calidade dos traballos, o mellor era ampliar os premios, que inicialmente eran dous, ata tres.
Os premiados foron:
1º premio para o texto “A decepción”, de Lara García Garrido (1ºA)
2º premio para o relato “Ola mamá“, de Silvia Martínez Alonso (1ºC)
3º premio para o escrito “Soñando realidade”, de Emma Costas Bastos (1ºB)
No 2º ciclo de ESO só se concedeu un único premio, ao escrito “Correr”,que corresponde á alumna Estela Malvido Lago (3ºA).
Noraboa aos premiados!
Dos relatos só publicaremos aquí, por motivos de espazo, os da primeira categoría. E son estes:
A decepción (por Lara García)
E díxomo. Non souben que dicir, quedei se palabras, completamente muda. Cruzamos as miradas e sentín esa sensación de fracaso e vergoña. Só puiden soltar unha risiña, as palabra atragoábanseme na boca, parecía quedar sen aire. Anoteille o seu teléfono, desexeille sorte e marchei.
Correr (por Estela Malvido)
O corazón latexáballe tan forte que calquera diría que lle sairía do peito, mais ela non pensaba niso: só corría. Corría coma unha tola pola fría neve mentres o vento lle revolvía os salvaxes cabelos. Pero, por que corría? E se é para fuxir, mais se é para fuxir, de que fuxía? Ela non o sabía. Só sabía que había unha forza que a obrigaba a correr e correr. Correr para que o seu sangue non tinguise de vermello a branca neve. Correr para que aquela xeada noite de inverno non fose o último que visen os seus ollos. Correr para que aquela treboada non levase o seu último suspiro. Correr para salvar a vida.
Xa sabía por que corría; corría para salvar a vida, para salvala daquela sombra podre de odio que a perseguía, para evitar que os brazos negros de amargura a rodeasen na soidade daquela fría noite de inverno. mais, que era a sombra? Por que a perseguía? Iso ela si que xa non o sabía, pero non estaba disposta a comprobalo, non ía deixar que naquel intre o seu tempo parase por unhas estúpidas dúbidas que nada importaban daquela. Ela só corría.
abuguina 